Agnieszka Osiecka – Galeria potworów

Agnieszka Osiecka – poetka, pisarka, ale i dziennikarka. Jej felietony publikowane w tygodniku „Polityka” w latach 1988-1992 powracają w tomie „Galeria potworów”. A wraz z nimi Hłasko, Skolimowski, Komeda…

Jakże przyjemnie czyta się wspomnienia ze starych Hybryd, tych przy Mokotowskiej w Warszawie. Osiecka opowiada obrazami. „Krzyś grał… do pianina tuliły się trzy, cztery zaczadzone muzyką, niedokochane dziewczyny…”. Osiecka nie opisuje muzyki wprost. Pisze: „miały jeszcze jeden powód, żeby tulić się do pianina: patrzyły na ręce Komedy. Nie gnały w oszałamiających pochodach… to były ręce opowiadające małe, kameralne historie o niebie dla dwojga.” Takie rzeczy w „Polityce”? Taka była Osiecka. Wrażliwa, a jednocześnie niezwykle szczera. W tym samym felietonie zauważa, że muzyka Komedy była wyjątkowa. „Nie ja jedna zauważyłam, że bajki Krzysia składały się z samych początków”.

Osiecka krytykuje mężczyzn, krytykuje skłonność do publikowania pamiętników, nie tylko przez polityków i artystów. Gdyby wiedziała jak trzy dekady później łatwo będzie wydać wyrób książkopodobny. A co pisze o sobie? Cytuje wielkiego amerykańskiego pisarza Philipa Rotha, którego kiedyś miała okazję poznać: „Gdybym nie umiał pisać, opowiadałbym”. I przyznaje nieskromnie: „Ja też”.

„Galeria potworów” przywołuje świat, który odszedł, bądź za chwilę odejdzie. Świat, którego być może nie zrozumieją zetki i milenialsi, ale ich dziadkowie ubawią się, a i czasem łże uronią podczas lektury. Bo opowiadanie od czasów Homera ma niezmienną moc.

#Zjerzonykulturą – Jerzy Doroszkiewicz

Agnieszka Osiecka – Galeria potworów

Wydawnictwo Prószyński i S-ka