Aleksandra Paduch – Trzewia

Aleksandra Paduch została laureatką Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, co pozwoliło na wydanie debiutanckiej książki „Trzewia”. Skondensowane mikrohistorie poruszają, nie pozwalając oderwać się od lektury.

Mikrohistorie, jeszcze krótsze niż „Mikrotyki” Pawła Sołtysa wciągają na kilku poziomach. Nieuchronność śmierci bliskich podawana jest w potrawach polskiej kuchni, kultu niemarnowania żywności. Ale pomiędzy zupą a kompotem, niczym owe śliwki wrzucane są hasła budujące skomplikowaną historię wyimaginowanej rodziny.

Repatriantów, czy też uciekinierów z przedwojennych Kresów, biedaków acz dla komunistów wręcz kułaków, patriotów i dobrowolnych przegranych, którzy nie zapłaczą po śmierci Stalina.

Aleksandra Paduch prowadzi narrację z punktu widzenia dojrzewającej dziewczynki, która kolokwialnie mówiąc, lubi sobie podjeść. A przy tym bardzo kocha swoją rodzinę. Czy wzajemnością? Wie o niej tyle, ile dziadkowie i rodzice zechcą o sobie powiedzieć. Czy umieją rozmawiać, a może raczej okazują miłość mieszając podsmażone parówki z zeszkloną cebulą i makaronem, nie zapominając o papryce?

Ukazuje świat ludzi wykorzenionych, biedujących i w PRL i w Polsce czasu transformacji. Bo skąd powtarzające się poczucie winy, że kieszonkowe zamiast na coś do jedzenia poszło na debiutancką kasetę Norah Jones? Świat ukazany w „Trzewiach” jest w swej poetyckości boleśnie dosłowny. Słabe szpitalne jedzenie, zimne metalowe łóżka i marzenia o fotce Spice Girls wyciętej z Popcornu. 40-letnia autorka niezwykle oszczędnie powraca do czasów, kiedy była nastolatką.

„Trzewia” to książka na wskroś polska. Pełna potraw, które mają zastąpić pustkę w sercach i duszach. Fantastycznie skonstruowany debiut – zwierciadło wielu polskich losów. Polecam

#Zjerzonykulturą – Jerzy Doroszkiewicz

Aleksandra Paduch – Trzewia

Wydawnictwo Czarne