Antoni Gołubiew – Bolesław Chrobry. Złe dni **

Antoni Gołubiew, syn Rosjanina i Polki, pochodził z rodziny prawosławnej, a urodził się w Wilnie w 1907 roku. Od 1947 roku do 1974 (!) wydawał kolejne tomy swego dzieła „Bolesław Chrobry”.

Nie było wtedy ani „Władcy pierścieni” ani tym bardziej „Gry o tron”, Wilno okupowali Niemcy. A Gołubiew zapatrzony w Polskę X wieku tworzył. Wówczas wydawało się to całkiem normalne, że posługuje się stylizowanym językiem, mającym odnosić się do czasów Bolesława Chrobrego. A przy tym temat. Kiedy Paweł Jasienica zastanawiał się, co robić, Gołubiew opisywał okrutną wojnę o wszystko, w której Słowianie zamieszkujący tereny dzisiejszej Polski muszą stawić czoło najazdowi Niemców.

Gołubiew nie był pisarzem byle jakim, razem z Czesławem Miłoszem zakładał grupę poetycką Żagary. Po wojnie, ciągle pisząc i poprawiając „Bolesława Chrobrego” był członkiem redakcji „Tygodnika Powszechnego”, współpracował z pismem „Znak”, a zatem nielicznymi mediami katolickimi w powojennym PRL-u. I zdaje się, że podobnie jak przywiązanie do historii, tak niezwykle przelane na papier, w wielotomowej powieści, cenił sobie demokrację. W 1978 podpisał deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych, w którym wśród wykładowców byli i Władysław Bartoszewski, i Jacek Kuroń, czy znakomity krytyk filmowy Andrzej Werner,

Co ciekawe, po śmierci Gołubiewa ukazała się sygnowana jego nazwiskiem książka „Największa przygoda mego życia. Lata nad „Bolesławem Chrobrym”, zaś w 1998 roku Aleksandra Chomiuk wydała „Antoniego Gołubiewa powieść o Bolesławie Chrobrym”. Zatem – warto znać.

#Zjerzonykulturą – Jerzy Doroszkiewicz

Antoni Gołubiew – Bolesław Chrobry. Złe dni **

Wydawnictwo MG