Jakub Małecki – Sąsiednie kolory

Czym jest wojna, czym miłość, a czym śmierć zdaje się pytać Jakub Małecki w swojej najnowszej książce „Sąsiednie kolory”. Tym razem pisarz zabiera czytelników do Polski w roku 1926.

Jest osiem lat po wojnie. Polska odzyskała państwowość, są polskie gazety, polska policja, a w głowach wielu mężczyzn wciąż tkwi ona, jak bolesna zadra, niezaleczona trauma. W obliczu bezsensownych śmierci wybierają życie z dala od ludzi albo wśród ludzi, ale słabi, poranieni, zatracający się w pracy. Mają dużo – rodziny, kochające żony, dzieci, a jednak uciekają od nich. Ale kobiety u Jakuba Małeckiego też mają swój charakter. Chcą zdobywać wykształcenie, być samodzielne, bronić swojego dobytku i walczyć o swoje uczucia. A kiedy walka się nie powiedzie – umrzeć.

Na „Sąsiednie kolory” można patrzeć jak na symfonię psychologicznych dramatów. Niespodziewana miłość od pierwszego spotkania, bo przecież nie wejrzenia do zmarłej kobiety, strach przed życiem u młodych, nagłe samobójstwa dojrzałych mężczyzn. Kto tu jest słabszą płcią trudno rozstrzygnąć, ale Małecki z okruchów zdarzeń buduje niezwykle głębokie psychologiczne portrety swoich bohaterów. Oddaje głos kobietom – od małych dziewczynek, po świadome siebie miejskie kobiety, czy wierne mężom, mimo ich osobności, żony. I niewierne. Przywraca godność zgwałconej niemal na ocach mieszkańców młodej dziewczynie, ukazując jej gehennę w dochodzeniu do jakiej takiej sprawiedliwości. Czy od 1926 roku wiele się w Polsce w tej kwestii zmieniło?

„Sąsiednie kolory” nie są łatwą lekturą, wymagają skupienia, ale wynagradzają poświęcony na lekturę czas głębokimi przeżyciami bohaterów książki. Żyjących obok siebie, a jakże różnych. I nie jest to chyba najszczęśliwszy ze światów, ale mimo literackiej konwencji – dziwnie prawdziwy, wręcz współczesny. Polecam

#Zjerzonykulturą – Jerzy Doroszkiewicz

Jakub Małecki – Sąsiednie kolory

Wydawnistwo SQN